De Volhouder

Ik zeg het zo vaak tegen mijn cursisten: leren doe je door te DOEN. Fotograferen kun je niet leren uit een boekje. Ja, de technische basiskennis kun je uit een boekje of van internet halen. Maar dat laatste stuk, het echte plaatje neerzetten zoals je dat in je gedachten al vormgegeven hebt, dat leer je pas echt in de praktijk. Daarom probeer ik ook altijd zoveel mogelijk praktijk in mijn workshops te stoppen.

Nu heb ik al enkele jaren een dagelijkse ‘leerling’. Eentje die enkele jaren geleden, toen ik mijn eerste DSLR kocht, nog riep: “ik ga nooit met zo’n groot en zwaar toestel rondlopen!”. Tja, hoe anders kan het lopen. Ze zag ineens dat er wel een behoorlijk verschil zichtbaar was tussen een foto uit een compactcamera en eentje uit een digitale spiegelreflexcamera. En zo begon het langzaam, steeds vaker werd de compact thuisgelaten en nam ze de DSLR ter hand.

Dit veranderde in belangrijke mate toen ik een paar jaar geleden de Sigma 105mm f/2.8 macrolens kocht. Gefascineerd door de wereld die normaal redelijk onzichtbaar ons oog passeert en nu ineens zichtbaar werd, ging ze er steeds vaker op uit met de Nikon D50 en de macrolens. En ook voor haar was alle begin moeilijk. Het was wennen aan het gewicht, aan de beperkte scherptediepte, aan de grote kans op (bewegings)onscherpte, aan het altijd aanwezige gebrek aan licht….

Maar door het vele doen was de vooruitgang ook te zien. En dat helpt om je steeds verder te bekwamen. En zo kwam zelf het moment dat ze een eigen DSLR wilde! Vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Helemaal toen ik zelf een workshop libellenfotografie had gevolgd. Ze werd op slag verliefd op deze mooie insecten. En ze ging op zoek. Net zolang tot ze ze gevonden had. Volhouden. Doorbijten. Dat is voor mij wel hèt kenmerk van mijn trouwe leerling. Vechten tot je weer iets nieuws onder de knie hebt.

Dit voorjaar was voor haar het absolute hoogtepunt dat ze eindelijk zèlf een uitsluipende libel in het riet had ontdekt. Uren heeft ze op haar knieën aan de waterkant gezeten met camera en (soms) statief. Daar heb ik wel bewondering voor. En daarom wil ik ze vandaag eens in het zonnetje zetten!

Neem een een kijkje op de blog van Tempramentje, mijn lieve vrouw en nooit aflatende steun en toeverlaat. 🙂 Dan zie je meteen hoever je jezelf op fotografiegebied kunt ontwikkelen door te DOEN. Want één ding kan ik je wel verzekeren, Hetty is een mens van de praktijk, dat is me wel duidelijk geworden in de achterliggende jaren.

Kijk en geniet, hieronder zie je alvast een voorproefje: